Zespół Aspergera jest klasyfikowane jako jedna z lżejszych odmian autyzmu wczesnodziecięcego. Jej przebieg jest łagodniejszy, a dzieci, które doświadczają tego schorzenia, nie mają problemów z mową. Jedną z przeszkód, jakie wyznacza Asperger, to zaburzenia w kontaktach społecznych. Należy wziąć pod uwagę fakt, że dzieci dotknięte zespołem Aspergera jest inne, biorąc pod uwagę na objawy i postać choroby. Więc jak wygląda życie dziecka z tym zespołem, jakimi cechami prezentuje się dzieciątko?

Zespół Aspergera – dokładniejszym opis choroby

Z języka angielskiego – Asperger syndrom (AS), tak jak w przypadku autyzmu dotyka w większości chłopców niż dziewczynki. Zespół ten cechuje się głównie na wycofaniu oraz trudnościami w nawiązywaniu kontaktów ora zaaklimatyzowaniem się w społeczeństwie. Jednak nie stawia on ściany, aby móc wieść normalne życie.

Osoby dotknięte Aspergerem są w stanie normalnie funkcjonować, podjąć pracę, zawrzeć związek partnerski, czy posiadać dzieci. Jedyne co powoduje ten zespół to wycofanie ze społeczeństwa. W dorosłym życiu przejawia się zamknięciem w sobie oraz skupieniu się na własnej osobie i własnych potrzebach.

Zespół Aspergera nie świadczy o problemach w mowie, czy niższym poziomie inteligencji niż u zdrowego człowieka. Można tutaj przytoczyć autyzm, w którym niestety postępowanie choroby powoduje zaburzenia mowy oraz niski poziom inteligencji.

Jakie znamy przyczyny Aspergera?

Należy uświadomić, że zespół Aspergera nie jest dziedziczny, jednakże można odziedziczyć spektrum autyzmu. Pomimo że dokładnie nie stwierdzono przyczyn występowania tego zespołu, to wymienia się takie jak:

• Mogą powstać w wyniku różnych chorób podczas trwania ciąży :

– toksoplazmoza;

– cytomegalia;

– ospa wietrzna;

– celiakia;

– różyczka;

• Sytuacje, które mają związek z trwania ciąży, bądź samym porodem, takie jak:

– wywoływanie porodu;

– przedwczesny poród;

– poród po terminie;

– pośladkowy poród;

– zbyt niska waga dziecka po narodzinach;

• Wiek rodziców, dotyczy się osób po 40 roku życia;
• Dziecięce porażenie mózgowe;
• Czynnik genetyczny, mutacja chromosomów;

Przy ostatnim przypadku należy wspomnieć, że nie dziedziczy się w pełni zespołu Aspergera, jedynie możliwość rozwoju go, bądź innych zaburzeń autyzmu.

Jakie objawy nam towarzyszą przy Aspergerze?

Osoby, które zmagają się z zespołem Aspergera, mają nad wyraz rozwinięte zdolności poznawcze oraz intelektualizm. Umożliwia im to na co dzień radzenie sobie z wykonywaniem podstawowych obowiązków. Osoby z tym spektrum nie są w stanie myśleć elastycznie, są w stanie w konkretnej chwili skupić się na jednej konkretnej rzeczy/sytuacji. Również u nich można zauważyć zaburzenia adaptacyjne.

Jeśli chodzi o dzieci, pomimo występowania zespołu Aspergera rozwijają się one w takim samym tempie jak ich rówieśnicy. Mają jednak one własne zainteresowania, stosują bogatsze słownictwo w wypowiedzi. Tutaj w tym przypadku, możemy cieszyć się, że nasze dziecko pomimo choroby potrafi sobie poradzić z codziennością.

Natomiast jeśli dzieci przejawiają słabszy iloraz inteligencji, nie potrafią się zaadoptować w środowisku rówieśniczym, powinniśmy pomyśleć o sygnale ostrzegawczym, że coś się dzieje. Dodatkowo niepokój powinien wzbudzać w nas moment, w którym dziecko nie jest zainteresowane zabawami z innymi, spędza czas samotnie. W grupie zaś nie bierze czynnego udziału, chce nią samodzielnie przewodzić. Jeśli nie jest w stanie być osobą, która ma kontrolę wycofuje się i odizolowuje od pozostałych.

Człowiek, u którego cierpiąca na AS nie jest w stanie odpowiednio zachować się do sytuacji. Można wychwycić to również podczas zachowania na zajęciach edukacyjnych, sytuacje takie jak : wiercenie się, przeszkadzanie rówieśnikom, rozrabianie, zadawanie pytań niepasujących do tematu, jest wskazaniem do podejrzeń o zaburzeniach.

Autyzm – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Objawy występujące u dzieci z Zespołem Aspergera:

• Brak empatii;
• Opóźnienie rozwoju ruchowego;
• Zaburzenia w kontaktach z otoczeniem;
• Brak umiejętności pracy zespołowej;
• Brak kontaktu wzrokowego, bądź natarczywe wpatrywanie się w daną osobę;
• Trudności w nawiązywaniu więzi emocjonalnej;
• Wykonywanie pewnych czynności jako rutynę;
• Brak umiejętności odczytywania emocji innych ludzi;
• Zwiększona wrażliwość na bodźce takie jak: dźwięki, zbyt mocne światło, czy smaki;

Nastolatkowie – jak się przejawiają u nich AS

Większość objawów jest z okresu dziecięcego, a fakt, że mogą oni zacząć przyswajać to w jaki sposób uczyć się pewnych uczuć oraz zachowań mogą nadal mieć z tym problem. Utrzymuje się brak umiejętności odczytywania emocji innych osób. Dzieciaki, u których zdiagnozowano zespół Aspergera, chcą nawiązywać przyjaźnie, nowe znajomości, lecz mogą odczuwać dyskomfort oraz nieśmiałość. Mogą odczuwać się wyobcowanie oraz inne. Dopasowanie się do pozostałych osób, może wymagać od nich dużo pracy i mogą odczuwać frustrację oraz zmęczenie.

W jaki sposób Asperger daje o sobie znać u osób dorosłych?

Można by rzec, że objawy są jak u dzieci, jednak się różnią. Do objawów zaliczamy:

• Brak umiejętności w nawiązywaniu relacji;
• Hobby, które jest nietypowe;
• Bark umiejętności podtrzymywanie tematu rozmowy;4
• Bycie agresywnym;
• Zaburzenia czynności odruchowych;
• Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne;

Jak wygląda leczenie?

Zespół ten nie jest chorobą, lecz tylko zaburzeniem, więc nie można tutaj konkretnie wspomnieć o leczeniu. Jednak stosuje się tutaj terapii, która ma umożliwić osoba z tym zaburzeniem. Taka terapia na celu ma przygotowanie się do życia oraz funkcjonowania w rzeczywistym świecie. Jak już wspomnieliśmy na początku artykułu, osoby z tym zespołem w dorosłych życiu zakładają rodziny, pracują.

Jeśli chcemy, aby terapia przebiegła sprawnie, należy się udać do psychologa, bądź do oligofrenopedagoga. Terapia polega na współpracy z osobą dotkniętą tym spektrum. Jest to ważne, aby pacjent mógł wieść spokojne życie, móc bez problemu nawiązywać jakiś relacje i normalnie przetrwać funkcjonowanie w społeczeństwie.

Jeśli nie leczymy Zespołu Aspergera, zaostrzymy nasz stan zdrowia, dodając sobie problemów emocjonalnych, oraz zaostrzenia się problemów z własną osobowością.